A ponieważ życie ludzi polega na najściślejszych wzajemnych związkach, na ogromnych wzajemnych wpływach, to przyzwyczajenia, obyczaje i sposoby zachowania przejmuje człowiek od tych, pośród których przebywa [...] Także duch może być przekazywany, może korzystnie oddziaływać na innych: pociągać ku modlitwie, ku skupieniu, dodawać odwagi pośród utrapień, odwodzić od złych nałogów, pobudzać do działania uświęcającego i dlatego, dzięki tym wzajemnym wpływom, może okazywać pomoc w sposób bardziej pobożny, żywy i podobający się Bogu. Oto cała tajemnica modlitwy za innych, wyjaśniająca pobożny chrześcijański zwyczaj wzajemnej modlitwy, proszenia o modlitwę braci!
Widać zatem, że to nie Bóg zadowala się licznymi prośbami i zabiegami (jak to bywa z możnymi tej ziemi), a sam duch i moc modlitwy oczyszczają i pobudzają duszę, za którą zanoszona jest modlitwa, i sprawiają, że staje się ona zdolna do zjednoczenia z Bogiem.
***"Opowieści Pielgrzyma". Tłum. A. Wojnowski. Poznań: W drodze 2011 s. 171-172
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz