Psychologia dostrzegła pewną prawidłowość ludzkiej psychiki, mianowicie fakt, że umysł nasz o wiele chętniej i intensywniej poznaje przedmiot, który kocha niż przedmiot mu obojętny. Gdy się ma w czymś lub w kimś upodobanie, myśl wraca do tego, cała wewnętrzna sfera psychiczna otwiera się na przyjecie rozważanej prawdy, która coraz głębiej przenika ludzką świadomość, coraz bardziej się z nią zespala. Nawet w podświadomości powstaje jak gdyby sprawność spontanicznego i pozytywnego osądzania tego, co się kocha.
S. Rosik. Dialog Boga z człowiekiem. RT 41:1994 z. 3 s. 109.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz