"Domine, non sum dignus... sed..."

Domine, non sum dignus...

Panie, nie jestem godzien, o czym wiesz dobrze. Nie jestem godzien, bo NIKT nie jest godzien. Nie ma nikogo równego Tobie.

sed...

ale... Panie, ośmielam się powiedzieć "ale"! To mój wyraz wiary. Wierzę, że możesz zaradzić tej mojej niegodności.

tantum dic verbo...

powiedz tylko słowo... Bo tego wystarczy! Panie, przed każdym przyjęciem Cię do swojego wnętrza powtarzam słowa setnika -- tego, który miał większą wiarę, niż członkowie ludu wybranego (por. Mt 8,10). Powtarzam jego wyznanie wiary, bo też wierzę -- chcę wierzyć! -- iż wysłuchasz mnie. Moja dusza będzie uzdrowiona. Nie odmówiłeś ufnej prośbie setnika. Wierzę, że mi też nie odmówisz.

***

"Domine, non sum dignus" nie jest aktem skruchy. Jest aktem ufnej wiary Bogu i Panu.

A co z klęczeniem i uderzeniem się w pierś?

Klękanie w tradycji wschodniej oznacza pokutę. Nie na darmo pojawia się w Wielkim Poście, w Liturgii Uprzednio Poświęconych Darów. Lecz inaczej jest w tradycji łacińskiej. W pierwszej kolejności jest to dar uwielbienia, adoracji i czci. Liturgia w formie nadzwyczajnej, gdzie postawa ta jest bardzo częsta, nie jest ciągłym samoponiżaniem się biadującego i nieszczęsnego grzesznika. Przeciwnie, jest zachwytem i dziękczynieniem kogoś, kto jest świadom nie tylko własnej grzeszności, ale i szczególnego wyniesienia -- kogoś, kto został dopuszczony do Największej z Tajemnic.

Uderzenie się w pierś natomiast czyni tę modlitwę bardzo osobistą. To JA nie jestem godzien, ale też to MOJA dusza będzie uzdrowiona. Jest to też "reanimacja". Nie chcę odklepać formułki, bo jest w mszaliku. Chcę obudzić swoje serce przed najważniejszą chwilą, gdy Pan wchodzi do mego wnętrza. Może coś mnie rozproszyło, może chwila ciszy podczas przyjęcia Komunii św. przez kapłana nie skupiła mojej uwagi. Uderzam się -- niech poprzez doświadczenie ciała obudzi się i dusza!